Tym razem trochę o życiu i o nas, wszystko okraszone pięknymi kwiatami.
czerwca 28, 2017
czerwca 26, 2017
Historia dla najmłodszych
Annie Jay
"Elżbieta księżniczka z Wersalu. Sekret pozytywki."
Historia księżniczki Elżbiety, wnuczki króla Ludwika XV i siostry Ludwika XVI. Poznajemy jedenastoletnią dziewczynkę, rozpieszczoną, najmłodszą, czyli ulubienicę, której można więcej. Rozpoczynając przygodę z Elą: na początku mamy podpisane ilustracje wszystkich ważniejszych bohaterów książki, z krótką charakterystyką. Na końcu natomiast znajduje się plan Wersalu, a także informacja o modnych fryzurach za Ludwika XVI.
Sekret pozytywki to pierwszy tom, mnie zaciekawił ładnym wykonaniem i nawiązaniem do postaci historycznych. Oczywiście nie spotkamy tutaj wykładu typu: urodziła się, wychowała się, wyszła za mąż itd. Poznajemy raczej zwyczaje i zasady obowiązujące na francuskim dworze w XVIII wieku. Elżbieta ubolewa nad tym czego jej niewolno, jakie są jej obowiązki i czego się od niej wymaga. Trudniejsze zwrotu, które mogą nie być dziecku znane są okraszone przypisem (jak na zdjęciu poniżej) i od razu jasne o co chodzi. W tym tomie Elżbieta niechcący uszkodziła cenną pozytywkę otrzymaną od dziadka. Jednakże wtedy właśnie odnajduje ukrytą karteczkę z tajemniczą, zaszyfrowaną informacją. Postanawia odkryć prawdę.
Myślę, iż na początek przygody z historią jest to świetna książka, chociaż z oczywistych względów raczej dla dziewczynek. W ciekawy i przystępny sposób przybliża realia Wersalu, a także podsuwa kilka terminów, które mogą się później przydać na lekcji historii.
 |
| Urocze ilustracje :) |
czerwca 18, 2017
Trochę muzyki....
IX Parada Orkiestr w Prószkowie
Coś dla ucha i oka. Orkiestra na żywo to zawsze coś innego, niż muzyka w radiu. W dodatku 12 orkiestr, w tym polskie, niemieckie i czeskie. Nie będę się rozpisywać, wrzucam kilka fotek i filmików :)
czerwca 15, 2017
Mróz - pisarz i postać historyczna
Remigiusz Mróz
"Behawiorysta"
Za chwilę lato, a ze wszech stron tylko informacje o Mrozie i Mrozie... Czytelniczki mojej biblioteki prawie się biją o jego książki, ale jakoś to nie moje klimaty. Zaciekawił mnie jednak "Behawiorysta" z tytułu i opisu wnioskowałam, że może przypaść mi do gustu. Czasem to jednak za mała motywacja. Niedawno był Festiwal Książki w Opolu, oczywiście autor był jednym z gości, kolejki po autografy pozazdrościłby niejeden PRL-owski sklep. Jednak zmotywowały mnie dopiero zaliczenia z przedmiotu zwanego "historią regionu". Przeglądając prace zaliczeniowe, które miały opisywać miejsce, wydarzenie, postać historyczną związaną z regionem studenta - mój promotor odkrył pracę pod tytułem "Remigiusz Mróz". Jeśli już historia o nim traktuje, muszę przeczytać którąś z książek - jak na odpowiedzialnego histeryka przystało.
Tyle wstępu. Nadszedł czas na książkę, którą czytało mi się dobrze. Po gromie filmów, seriali kryminalnych i kilku książkach traktujących o zwyrodnialcach, wiedziałam z czym będę się mierzyć w "Behawioryście". Wiele ruchów było do przewidzenia, jednakże nie wpływało to na odbiór książki. Postać Gerarda, byłego prokuratora z manierami z poprzednich epok, mnie osobiście ujęła (ale to moje skłonności do nietuzinkowych imion i zanikających manier), chociaż mógł trochę szybciej poukładać te puzzle. Z zainteresowaniem jednak śledziłam jego poczynania i rozmowy, bo zgadzam się że wiele mówimy, nic nie mówiąc itd. Jednak mimo wykształcenia i pozorów, życie i przeszłość zostawiają ślad, który daje o sobie znać w najtrudniejszych chwilach, pokazując, że jesteśmy ludźmi. Mimo życia w XXI wieku gdzie mamy praktycznie do wszystkiego dostęp, informacje osaczają nas zewsząd, nasze pierwotne instynkty nas nie opuszczają. Zaś człowiek potrafi być niewyobrażalnie brutalny, bądź uległy.
Fabuły nie będę streszczać, bo to książka, którą należy przeczytać i się nad nią zastanowić. W sumie Opole nie jest duże, wielu z czytających orientuje się w topografii miasta. Ale to powinno uświadomić nam, że nie tylko w Ameryce takie rzeczy mogą się zdarzyć. Sam autor stwierdza, że zależało mu na jak najbardziej prawdopodobnym scenariuszu. I też mam nadzieję, że w wielu kwestiach się mylił.
czerwca 12, 2017
Bonowicz & Zakład Pogrzebowy
Karina Bonowicz
"I tu jest bies pogrzebany"
Uwielbiam takie książki, uśmiech towarzyszył mi prawie przez całą lekturę. Jest wszystko co człowiekowi do szczęścia potrzebne: zakład pogrzebowy, siostry typu dzień/noc, nieszczęśliwy pisarz i lekarz, a do tego autor z moim ulubionym poczuciem humoru. W końcu wszyscy dążymy do tego samego miejsca i nikt nie ominie zakładu pogrzebowego. A tam można spotkać ciekawych ludzi.
Bohaterów poznajemy z ich perspektywy, każdy opowiada fragmenty swojego życia, razem tworząc całą historię. Są trochę groteskowi, ale w przyjemni w odbiorze, przedstawiają swoje wady, obawy i sposób patrzenia na świat. Maria panicznie boi się starości i wszędzie widzi jej oznaki, w końcu starzejemy się z każdą godziną. Nina jej młodsza siostra, choruje na... wszystko, a jej lista leków jest dłuższa niż litania. Edward pisarz bojący się własnego cienia i zabójczo zakochany w swojej żonie Marii, której zafundował celibat. Jakub, nieśmiały lekarz, cierpiący na bezsenność i monotonię własnego życia. Na końcu przedstawiam Eugeniusza, właściciela zakładu pogrzebowego, który nie wie czy nie czeka go śmierć, bo może to być ostateczny sposób ratowania rodzinnej firmy.
Wszystko przedstawione z dystansem i humorem, bo sprawy ostateczne i tak nikogo nie ominą. Polecam dla rozrywki i nietuzinkowych bohaterów.