Maja Lunde "Śnieżna siostra"

Jedna z piękniej wydanych książek dla dzieci. Już jest na mojej liście prezentowej. Zachwyca zarówno treścią, jak również ilustracjami autorstwa Lisy Aisato. 

 

Dziesięcioletni Julian wraz z rodziną cierpią po stracie bliskiej osoby. Juni, starsza siostra Juliana i Augusty zmarła latem, pozostawiając po sobie pustkę. A teraz nadchodzą święta i urodziny chłopca, a dom i rodzina ciągle trwają w letargu. Julian już wie, świąt w tym roku nie będzie. Rodzice są cieniem ludzi, których znał. Siostra jest cicha, prawie niewidzialna, a była dynamitem. Nawet z najlepszym przyjacielem nie ma o czym rozmawiać. Bo ileż można rozmawiać o pogodzie. Pozostaje mi pływanie. Tak często ćwiczy, że obecnie jest jednym z lepszych pływaków, ale nawet to nie pomaga, bo w końcu trzeba wyjść z pływalni.

Pewnego zimowego dnia, za szybą pływalni zauważa ciekawą osobę w czerwonym płaszczu, z burzą rudych włosów i uśmiechniętą, jakby była najszczęśliwszym człowiekiem na świecie. Tak w życiu Julina pojawiła się Hedvig. Razem powoli zaczynają odkrywać świat na nowo. Julian znów zaczyna wierzyć, że jednak święta się odbędą, że odzyska dawnych rodziców. Czas spędzony z Hedvig jest magiczny, prawie nierealny. Całość zaburza tylko starszy mężczyzna, który krąży wokół domu dziewczyny. W jego oczach Julian zauważa smutek i żal, ten sam który tak często ostatnio widuje. Postanawia go śledzić. I tak poznaje prawdę o Hedvig i zyskuje kolejnego przyjaciela.

 

Jednak święta coraz bliżej, czas kiedy strata jest najbardziej odczuwalna. W domu rozmowy o Juni wciąż są odsuwane. Choć zarówno Augusta, jak i Julian chcą rozmawiać o siostrze, rodzice nie są jeszcze na to gotowi. Ile tak naprawdę potrzeba czasu, by nauczyć się żyć ze stratą i smutkiem. Kiedy wrócić do życia i bliskich, którzy pozostali. Jak zakończą się te święta dla Juliana, Augusty i Hedvig. Trudne tematy, w niezwykłej oprawie graficznej dedykowane nie tylko tym młodszym czytelnikom.

A teraz zerknijcie na te ilustracje poniżej. Piękne!

Czytaj więcej »

Marta Kisiel "Oczy uroczne"

W domku, gdzieś w środku lasu, w środku zimy, żyje sobie spokojnie nasza Oda z Bazylim. Wszędzie cisza, spokój niczym nieskalany...

Nie uwierzy ten, kto spotkał się już z Odą, Rochem, Bazylim w poprzednich tomach cyklu "Dożywocie". W "Oczach urocznych" powracamy do wiły-szaławiły i dzieje się, oj dzieje. Ktoś lub coś grasuje w okolicy, szkody są coraz większe, zaś winowajcy nie można namierzyć. Ucierpiała nawet Oda, choć ona akurat dosyć często wpada w kłopoty. 

Coś się dzieje również z Rochem, który zajmuje się dziwnymi rzeczami i znika na całe dnie, tygodnie, chyba też jest ranny. Ale z Rocha wyciągnąć jakieś informacje...

Dodatkowo Bazyli szuka, szuka swego miejsca i zajęcia. A z tego mogą wyniknąć tylko kłopoty.

Teraz wszystko wrzucamy do jednego kotła, mieszamy, dodajemy cięty język autorki, kilku dodatkowych postaci. Jeszcze raz mieszamy. Wstawiamy nad większy ogień i obserwujemy rozwój sytuacji. A jest co obserwować!

Czytaj więcej »

Małgorzata Warda "Dziewczyna z gór"

Nazwisko Warda to już gwarant huśtawki emocjonalnej podczas lektury. Również w "Dziewczynie z gór" pokazuje jak idealny świat, idealnej rodziny lega w gruzach, ukazując zatuszowane rysy i wady. W 2003 roku z domu znika Nadia, w chwili zaginięcia ma 11 lat. W poszukiwania dziewczynki są zaangażowani wszyscy od policjantów po sąsiadów. Jednak mimo starań ślad się urywa. Przełomem okazuje się pierwszy podopieczny małżeństwa - Jakub, którego podejrzewają o porwanie. Czy już dorosły mężczyzna miałby powód aby się mścić na opiekunach zastępczych? W końcu był u nich tylko przez chwilę, a oni nie mają sobie nic do zarzucenia.

 
Całą historię porwania i okres zniknięcia poznajemy z punktu widzenia Nadii. Pierwsze dni, miesiące, strach i przywiązanie, kolejne tajemnice wychodzące na światło dzienne. Obserwujemy nić, która wytwarza się między Jakubem i Nadią. Aż pewnego dnia wszystko się zmienia i decyzję podejmuje sama Nadia, która postanawia zostać z porywaczem, dlaczego? Co skłoniło dziewczynę do podjęcia tak trudnej decyzji? Czy jeszcze wróci do domu swojego dzieciństwa? 

Wiele lat później opowie swoją historię, opowie o Jakubie, o swoich rodzicach i życiu wśród gór. Warto przebyć te 400 stron wraz z Nadią, porwaną w 2003 roku.

*zdjęcie z wyszukiwarki google, gdyż fizycznie nie mam już tej książki

Czytaj więcej »

Pewnej zimowej nocy w Prószkowie

Wieczorem spadło kilka płatków śniegu. Nic nie zapowiadało, że po północy za oknem rozpocznie się bajka i będzie trwała tylko do świtu. Jak to bywa z bajkami, był początek i było zakończenie. 

Chwilę po północy powstały bajkowe kadry i dla takich momentów warto marznąć, i błąkać się nocą.

Czytaj więcej »

Remigiusz Mróz "O pisaniu na chłodno"

Przyznaję, że chciałabym widzieć tę książkę u siebie na półce, więc rodzinko ma za tydzień me urodziny (Maszynę Bondy już mam). A tak poza tym, to jest książka, dzięki której polubiłam Mroza (Ernesta i Gerarda i tak uwielbiam, ale to inna para kaloszy). 

Gdy pisarz decyduje się popełnić książkę o pisaniu, decyduje się tak naprawdę na zaprezentowanie się czytelnikowi. Tutaj nie ma charakterystycznych bohaterów czy wykreowanego świata. Jest pisarz. Jego poczucie humoru, jego metoda prób i błędów, jego niepewność i wątpliwości. I to jest właśnie powód, dla którego czytam tego typu książki. Nie dla pisarskich porad, chociaż bywają przydatne (niekoniecznie przy dysertacji), ale by lepiej poznać pisarza, by znaleźć człowieka. 

A czemu są lepsze niż wywiady? Bo nasz autor nie jest ograniczony pytaniami, nie jest przyszpilony czujnym okiem dziennikarza, ma wolną rękę. Zdradza ile chce i jeszcze więcej między wierszami. 

A teraz pierwsza i druga część książki.

Pierwsza część, szczerze, jakoś mi przeleciała. Druga... tutaj się dobrze bawiłam. Wszystkie wstawki (niektóre brawurowe), odnośniki do literatury (i nie tylko) i szpile (umiejętnie wbijane, przyznam). Humor i dystans do siebie i pisania jest widoczny praktycznie w każdym zdaniu. Porady dla początkujących pisarzy, też dobre, ale umówmy się i tak każdy wie lepiej (w Polsce to głównie specjaliści są). 

Jedną rzecz, dość bolesną wyniosłam z lektury. Muszę się zabrać za pisanie, gdyż praca doktorska sama się nie napisze. A dzisiejsza próba otwarcia przewodu, będzie bolesnym doświadczeniem. Ale co nas nie zabije, to nas wkurzy i (może) zmotywuje. Życzę sobie, choć połowę dyscypliny Remigiusza, wtedy niegroźny będzie deadline.

Trzymajcie za mnie kciuki dzisiaj i w przyszłym tygodniu. Przyda się!

Tak, tak. Zaczęłam czytać w święta, ale zdążyłam przed kolejnymi ;)

Czytaj więcej »

Martin Widmark, Emilia Dziubak "Dom, który się przebudził"

Wspomnienia są czymś niezwykle pięknym, pomagają w trudnych chwilach, ale potrafią też odciąć nas od świata. W tej niezwykłej bajce zaczynamy od wspomnień Larsona, który jest już stary. Zamknął się w domu i wspomina swoje życie. Pewnego dnia do jego drzwi zapukał chłopiec z doniczką. 

W tym momencie rozpoczyna się nowa przygoda Larsona, w którą wciągnął się jak małe dziecko. Każdego dnia miał podlewać nasionko w doniczce, aż do momentu powrotu chłopca z wakacji. Owa niespodzianka przywróciła starszego pana do życia, przypomniała jak za oknem może być pięknie, jak wygląda posprzątany dom, i że w domu jest jeszcze... kot Jan Sebastian. 

Historia sama w sobie jest piękna, mówi o potrzebie przydatności, potrzebie posiadania celu. To małe ziarenko rosnąc, przywracało Larsona światu. A zakończenie? Piękne. Niezwykłe w tej książce są też ilustracje, klimatyczne i przemyślane, opowiadające tę samą historię bez słów.

Czytaj więcej »

Paulina Hendel "Żniwiarz. Pusta noc"

"Żniwiarz" jako seria skierowana już do dorosłych odbiorców przybliża nam historie o upiorach, utopcach i innych stworach, które kiedyś tam usłyszeliśmy od dziadków. I pewnie dawno już o tym zapomnieliśmy. Choć podświadomie nadal rozsypujemy sól, trzymamy zioła, które mają odstraszać, przez pewną ignorancję nie drążymy dlaczego to robimy... 

Nie znamy źródeł naszych przesądów, bo często nie pytamy. A tutaj Paulina Hendel na tacy podaje nam kolejne stworzenia z słowiańskiej demonologii, łącznie ze znaczeniami ziół i sposobami unicestwienia (gdyby zapytać naszych dziadków pewnie, byśmy się dowiedzieli jeszcze więcej). Tutaj poznajemy słowiańskie przesądy nadal zakorzenione w naszym życiu. Podania, które są równie ciekawe i barwne, jak te ze starożytnego Rzymu i Grecji, a w dodatku są nasze! 

A kim jest tytułowy Żniwiarz? Osobą, która walczy z naszymi nocnymi demonami, z naszymi strachami czającymi się w cieniu. Bo gdyby nie człowiek, nie byłoby demonów, bo gdyby nie człowiek nie byłoby Żniwiarzy...

W świat nocnych demonów wprowadzają nas Feliks, stary już Żniwiarz, który niejedno widział, niejedno zrobił, a świat i tak go dalej zaskakuje. Wraz z Magdą, która jest zafascynowana podaniami słowiańskimi i tym co robi jej wujek, i często niczym wrzód na tyłku rusza wszędzie za Feliksem, poznajemy własną historię. Razem tworzą niezwykły duet wybuchowy, ale lojalny. A z czym im się przyjdzie zmierzyć w pierwszym tomie? Z Pierwszym Żniwiarzem. Bo jak rozpoczynać serię z demonami słowiańskimi to z przytupem.

Czytaj więcej »

Marissa Meyer "Cinder"

"Cinder" jest jedną z niewielu książek, do których wróciłam. Pierwszy raz czytałam ją kilka lat temu, w dodatku w innej szacie graficznej. Nowe wydanie jest piękne, ale nadal mam sentyment do tego starego. Chętnie powróciłam do historii Cinder i choć wówczas zakończyłam przygodę na pierwszym tomie, bo zaczęłam lekturę od drugiego, obudziła się we mnie nostalgia (to były początki mojego blogowania) i zawód, że nie miałam okazji przeczytać kolejnych tomów.

Meyer przenosi nas do zupełnie innego świata, gdzie pośród ludzi żyją księżycowi, a wielu ludzi z powodu mechanicznych części ciała, stało się cyborgami. Takim cyborgiem jest Cinder. Jak w tradycyjnej historii, tak i tutaj jest sierotą, nieakceptowaną przez macochę. Jednak Cinder jest pożyteczna, jako mechanik zarabia na utrzymanie macochy i sióstr. Jednakże jako cyborg jest traktowana jak własność, a nie jako pełnoprawny członek rodziny, o czym przyjdzie się jej przekonać na własnej skórze.

Książę Kaito będzie zmuszony poślubić królową Księżycowych, aby uniknąć wojny. Jest jednak szansa uniknięcia ślubu, dzięki informacją jakie zdobył jego robot. Niestety został uszkodzony i nie można go uruchomić. Książę znając reputację Cinder jako najlepszego mechanika w mieście, postanawia powierzyć jej naprawę i zachowanie tego w tajemnicy.

Co wyniknie ze spotkanie naszego Kopciuszka z Księciem? Jeszcze większe zamieszanie i rozwój akcji, która swoją kontynuację ma w tomie "Scarlet". Czytając "Cinder" nie ma czasu na nudę. Ciągle coś się dzieje, poznajemy nowe elementy układanki, które sprawiają, że zdajemy sobie sprawę, jak ogromny obraz musimy ułożyć. Czy polecam? Zdecydowanie, jeśli lubisz nowe spojrzenie na tradycyjne historie.

Za egzemplarz recenzencki dziękuję:

Czytaj więcej »