30.Przegapić miłość...

Mhairi McFarlane

Nie mów nic, kocham cię

Tytuł oryginału: You Had Me at Hello

Wydawnictwo: Pascal

Rok: 2013

Strony: 448

Cytat: Bez końca włóczę się po parku, starając się odzyskać kontrolę nad swoją twarzą, nim znów pojawię się wśród ludzi. Na złamane serce nie mogę nic poradzić. Testuję wzrok, czytając napis na krzyżu, ustawionym w tym spokojnym miejscu. Brzmi on: "Tu spoczywają szczątki ponad dwudziestu dwóch tysięcy ludzi". Jakie to znamienne. Ta kwiecista idylla jest naprawdę cmentarzyskiem.

Będę banalna do bólu, znowu zaciekawiła mnie okładka. Jestem pewna, iż mężczyzna na okładce to aktor, ale nie potrafię przypomnieć sobie imienia. Potem był krótki rezonans, bo książka ma prawie 500 stron i małą czcionkę. Opis z tyłu i porównania do "Pamiętnika", "Dziennika Bridget Jones", i "Nothing Hill" brzmią całkiem ciekawie. 

I przepadłam całkiem, nie przeszkadzała mi ani ilość stron, ni czcionka. Historia Rachel i Bena była niezwykle piękna, skomplikowana (później) i rzeczywista. W ilu przysłowiach spotyka się informację, iż w miłości musi być przyjaźń. I ile miłości wykluło się właśnie z przyjaźni. Inną kwestią jest łatwość przegapienia właśnie takiego uczucia. Ben i Rachel poznali się na studiach i zaprzyjaźnili, wiele osób sądziło, iż są parą, ale zaprzeczali ze śmiechem. Ale może inni widzieli coś, co im jeszcze umykało.

A potem coś się stało... Nie powiem co. W końcu niby przypadkiem spotykają się po dziesięciu latach, komplikując sobie wzajemnie życie. Czy zamierzenie, czy nie - bo to nie jest najważniejsza kwestia - oni już wiedzą że byli dla siebie najważniejszą miłością, ale nikt więcej nie wie. A On jest żonaty, Ona właśnie porzuciła narzeczonego, chwilę przed ślubem. A przyjaciele, bywają nawet domyślni. 

Książka kupiła mnie w butach. Uświadomiła mi, jak łatwo można stracić/przegapić swoją miłość. Jak poważne w konsekwencjach są niedopowiedzenia. I rzadko tak mam, ale chcę mieć swój egzemplarz na półeczce.